گریه برای اموات

به قلم مدیر سایت
دکتر جهانگیر اوشیدری ـ رئیس سابق انجمن موبدان تهران ـ گریه بر مردگان را از نظر دین زرتشتی، نادرست خوانده است:
«در آئین مزدیسنا شیون و زاری و سوگواری برای درگذشتگان روا نیست و آن را از کرده های اهریمنی می دانند زیرا روان، جاودانی است و پس از مرگ از تن جدا شده به سوی جهان مینوی گراید، به ویژه روان مردم پاک و پرهیزگار پس از سپری شدن زندگی در بارگاه ایزدی همواره شاد و خرم است و از بخشایش دادار مهربان برخوردار.
باید به یاد داشت، مردمی که مانند ایرانیان به زندگانی خوش اعتقاد داشتند نبایستی خود را در پیشامدهای ناخوش زندگی ببازند و در گریه و زاری خود را بیزار از جهان و روگردان از هستی نشان دهند. ماتم، کرده ی اهریمنی است.» (دانشنامه ی مزدیسنا، ص ۳۵۳، ذیل «شیون و مویه»)

یادآوری:
یک) از نظر اسلام، گریه بر اموات ناپسند نیست بلکه زیاده روی در آن، کراهت دارد. همچنین بعد از گذشت مدتی، یادکرد از مرده نزد صاحبان عزا کراهت دارد؛ چون باعث تازه شدن داغ می شود.
دو) سوگواری و گریه برای عزیز از دست رفته، جزء فطرت انسان است و نباید با فطرت مبارزه کرد. مگر می توان از مادری که فرزندش از دنیا رفته، خواست که گریه نکند؟! اگر نگرید برای او مشکلات روحی و جسمی بیشتری پدید می آید. مسلماً متخصصان، گریه برای چنین مادری را نه تنها بد نمی دانند بلکه خوب می شمرند. پس نباید گریه برای اموات را از شرور به حساب آورد.
امام صادق(ع) فرمود:
مَن خافَ عَلى نَفسِهِ مِن وَجدٍ بِمُصیبَهٍ فَلیفِض مِن دُموعِهِ؛ فَإِنَّهُ یسکُنُ عَنهُ . (کتاب من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۱۸۷، ح ۵۶۸؛ بحار الأنوار، ج ۸۲، ص ۱۰۵)
هر کس از غم و اندوه مصیبتى، بر جان خویش ترسید، اشک بریزد؛ زیرا در این صورت غمش تسکین مى یابد .
سه) گریه ی ما برای امواتمان به دلیل اعتقاد به نابودی آنها نیست بلکه این گریه بخاطر جدایی است. فرض کنیم فرزندی را به اجبار از مادرش جدا کنند و به شهری دیگر ببرند و بنا نیست تا زنده است او را ببیند. طبیعی است که مادر برای این جدایی گریه می کند هرچند جای جدید بهتر باشد.

شناسنامه کتاب: دانشنامه مزدیسنا، جهانگیر اوشیدری (درگذشت ۱۳۸۳ش)، تهران، نشر مرکز، چاپ پنجم ۱۳۸۹.