بایگانی/آرشیو برچسب ها : اموات زرتشتی

به قلم حسام بسیاری از باکتری ها و ویروس ها هستند که پس از ورود به معده و بدن هر حیوانی دیگر نمی میرند و حتی قابل انتقال از طریق مدفوع و خون و جنازه و … نیز هستند . اگر چه بسیاری از امراض مثل شپشک و کک و … نیز قابل انتقال از طریق تماس با موجود مبتلا می باشد و ربطی به معده و تچزیه ندارد. بخصوص پرندگان که به خاطر قدرت پرواز …

از زبان دکتر کتایون مزداپور خانم دکتر کتایون مزداپور ـ پژوهشگر زرتشتی و نویسنده ی آثار زرتشتی ـ در مصاحبه با مجله ی هفت آسمان (بهار ۱۳۸۴، شماره ۲۵، صفحه ۱۶) تصریح کرده است که هنوز زرتشتی های هند مردگان خود را در دخمه می گذارند (برای مصرف کرکس ها!) می گوید: «ایرانیان کمتر پایبند به سنت اند و پارسیان هند از این بابت ایرانیان را پنهانی و در نظر، سرزنش می کنند. مثال این سنت شکنی در ایران …

به قلم مدیر سایت گریه برای اموات اگر در آن زیاده روی نشود، نه تنها بد نیست بلکه سبب تسکین می شود و در بسیاری موارد باید انجام شود. براساس کدام منطق معقول، مانع گریه ی مادری شویم که فرزندش را از دست داده؟! اما دکتر اردشیر خورشیدیان ـ رئیس انجمن موبدان تهران ـ می نویسد: «در باور زرتشتیان در مرگ هیچکس نبایستی گریست. فقط باید حرمت را حفظ کرد و مراسم را بخوبی بجای آورد.» …

به قلم مدیر سایت یکی از خرافه ها میان زرتشتی ها این بود که پیش از قرار دادن مرده در دخمه، سگ هایی خاص را بالای سر مرده می آوردند و به اصطلاح «سگ دید» می کردند. برخی این کار را چنین توجیه می کنند که آوردن سگ برای این بود که اگر مرده سکته کرده و هنوز زنده است، سگ، زنده بودن را تشخیص دهد. این توجیه درست نیست؛ زیرا اولا مرده را در هر …

دخمه بنایی دایره ای شکل است که معمولا زرتشتی ها بر بلندی کوه می ساختند تا مردگانشان را در آن قرار داده طعمه ی لاشخورها شوند. رژیم سابق به خاطر امور بهداشتی، از این کار زرتشتی ها ممانعت به عمل آورد اما گویا در هند هنوز هم با این روش با مردگان برخورد می کنند. تصویرهایی از دخمه در اینجا عرضه می گردد که بیشترشان کمتر دیده شده است و بیشتر آنها مربوط به هند است …