خانه / ایران / اسلام و ایران / اسلام منجی ایران / مقایسه ی حضرت محمد(ص) با پادشاهان (۲)

مقایسه ی حضرت محمد(ص) با پادشاهان (۲)

به قلم مدیر سایت

ـ [روزی ] پیامبر(ص) به طرف بقیع رهسپار شد. اصحاب حضرت در پی او به راه افتادند. پیامبر ایستاد و به آنها دستور داد جلو بروند و آن گاه خود در پی آنها حرکت کرد. علّت را پرسیدند. فرمود: «صدای کفش های شما را شنیدم و ترسیدم  چیزی از تکبّر، به وجودم راه یابد.» (کنز العمّال، ح ۸۸۷۸)

ـ امام علی(ع): «وقتی آتش جنگ شعله ور می شد و دو سپاه درگیر می شدند، ما خود را در پناه پیامبر خدا قرار می دادیم؛ زیرا هیچ یک از ما، به دشمن نزدیک تر از پیامبر نبود.» (المستدرک علی الصحیحین، ج ۲، ص ۱۵۵، ح ۲۶۳۳؛ کنز العمّال، ج ۱۲، ص ۴۱۹، ح ۳۵۴۶۳)

ـ بَراء بن عازب: «هرگاه جنگ بالا می گرفت، ما خود را در پناه پیامبر خدا قرار می دادیم و شجاع، کسی بود که جرئت می کرد با او هم ردیف شود.» (السیره النبویه، ج ۳، ص ۶۲۲؛ کنز العمّال، ج ۱۲، ص ۳۴۷، ح ۳۵۳۴۷)

ـ پیامبر(ص) از اموال خود، به مردم کمک می کرد، تا جایی که [بر اثر تنگ دست شدن،] لباس خود را با پوست، وصله می کرد. تا زمانی که از دنیا رفت، هیچ گاه نشد که سه روزِ متوالی، هم صبحانه بخورد و هم شام. (مصنّف ابن أبی شیبه، ج ۸، ص ۱۴۳، ح ۱۲۶؛ الترغیب والترهیب، ج ۴، ص ۱۹۲، ح ۱۰۰)

ـ هنگامی که پیامبر(ص) دعوت خود را به قبایل عرضه می کرد، نزد بنی کلاب آمد. آنها گفتند: «ما به این شرط با تو بیعت می کنیم که بعد از تو، خلافت  به ما منتقل شود.»
پیامبر(ص) فرمود: «کار، دست خداست. اگر او خواست، به شما خواهد رسید و اگر نخواست، به دیگری واگذار خواهد شد».
بنی کلاب رفتند و بیعت نکردند و گفتند: «ما در راه تو، شمشیر نمی زنیم که بعداً دیگران را بر ما حاکم کنی.» (المناقب، ابن شهر آشوب، ج ۱، ص ۲۵۷؛ بحار الأنوار، ج ۲۳، ص ۷۴، ح ۲۳. اگر آن حضرت دنیاطلب بود، خواسته ی آنها را در آن موقعیت بحرانی، می پذیرفت و بعد از ارتحال او هرکس حاکم می شد به او صدمه ای وارد نمی شد)

ـ شخصی پیامبر(ص) را غافل گیر کرد و خواست حضرت را بکشد. گفت: «ای محمّد، اگر مسلمان شوم، چه به من می رسد؟»
فرمود: «در سود و زیانِ اسلام، شریک خواهی بود.»
گفت: «مرا والی بعد از خودت قرار می دهی؟»
فرمود: «این سِمَت، نه از آنِ تو خواهد بود و نه از آنِ قوم و قبیله تو؛ امّا دهنه های اسب ها (فرماندهی سواران)] را به تو می سپارم تا در راه خدا بجنگی.» (المناقب، ابن شهر آشوب، ج ۱، ص ۲۵۷؛ بحار الأنوار، ج ۲۱، ص ۳۷۲)

ـ وقتی پیامبر(ص) دعوت خود را در مکه آشکار ساخت، قریش نزد ابوطالب رفتند و گفتند: «ای ابوطالب، برادرزاده ی تو، ما را نابخرد می خوانَد و به خدایانمان بد می گوید و جوانانمان را فاسد و گم راه می سازد و اتّحاد ما را از هم می پاشد. اگر ناداری، او را وامی دارد که چنین سخنانی را مطرح کند، ما حاضریم برایش پولی جمع کنیم که ثروتمندترین مرد قریش شود، و او را فرمان روای خود قرار می دهیم.»
ابوطالب این سخن قریش را به اطّلاع پیامبر(ص) رساند. حضرت فرمود: «اگر خورشید را در دست راستم بگذارند و ماه را در دست چپم، چنین چیزی را نمی خواهم؛ بلکه یک کلمه به من بدهند تا به وسیله ی آن، بر عرب ها پادشاهی کنند و غیر عرب ها در برابرشان سر فرود آورند و شهریارانِ بهشت باشند.»
ابوطالب این سخن را به اطلاع قریش رسانید. آنها گفتند: حاضریم ده کلمه به او بگوییم.
پیامبر(ص) به آنان فرمود: «گواهی دهید که هیچ خدایی جز اللّه نیست، و من فرستاده ی خدا هستم.» (تفسیر القمّی، ج ۲، ص ۲۲۸؛ بحار الأنوار، ج ۱۸، ص ۱۸۲، ح ۱۲. زمانی پیامبر چنین گفت که یاور چندانی نداشت)

ـ مردی ثروتمند، با لباسی فاخر، خدمت پیامبر خدا رسید و در محضر ایشان نشست. مرد تنگ دستی نیز با لباسی مندرس، وارد شد و در کنار مرد ثروتمند نشست. ثروتمند، لباسش را جمع کرد. پیامبر خدا فرمود: «ترسیدی که از ناداری او، چیزی به تو سرایت کند؟»
عرض کرد: «خیر.»
فرمود: «ترسیدی که از ثروت تو، چیزی عاید او شود؟»
عرض کرد: «خیر.»
فرمود: «ترسیدی او لباس تو را کثیف کند؟»
عرض کرد: «خیر.»
فرمود: «چرا چنین کردی؟»
عرض کرد: «ای پیامبر خدا، من همراهی دارم که برایم هر کارِ زشتی را زیبا جلوه می دهد و هر کارِ خوبی را بد می نمایاند. من نیمی از دارایی ام را برای این [مرد تنگ دست ] قرار دادم.»
پیامبر(ص) به مرد تنگ دست فرمود: «آیا می پذیری؟»
عرض کرد: «خیر.»
مرد ثروتمند به او گفت: «چرا نمی پذیری؟»
جواب داد: «می ترسم بر من همان رود که بر تو رفته است.» (الکافی، ج ۲، ص ۲۶۲، ح ۱۱؛ بحار الأنوار، ج ۲۲، ص ۱۳۰، ح ۱۰۸)

ـ عایشه: «پیامبر خدا بوریایی داشت که شب، آن را تا می زد و رویش نماز می خواند، و روز، آن را پهن می کرد و روی آن می نشست.» (الترغیب والترهیب، ج ۴، ص ۱۲۸، ح ۱. ر. ک: صحیح المسلم، ج ۱، ص ۵۴۰، ح ۲۱۵؛ السنن الکبری، ج ۳، ص ۱۵۵، ح ۵۲۳۷)

ـ پیامبر خدا از مسلمانان مسکین بیمار، عیادت می فرمود و جنازه اشان را تشییع می کرد و هیچ کس جز او، بر آنها نماز نمی خواند. (السنن الکبری، ج ۴، ص ۷۹، ح ۷۰۱۹)

ـ انس: «پیامبر خدا مهربان ترین فرد با مردم بود. به خدا سوگند، ابایی نداشت که در بامدادی سرد، برای برده ای یا کنیزی یا کودکی، آب بیاورد تا آن  شخص دست و رویش را بشوید.» (حلیه الأولیاء، ج ۳، ص ۲۶)

گردآوری: آبان ۱۳۹۱

همچنین ببینید

مبارزه ی زرتشتیان با خرفستران مساوی با بر هم زدن اکوسیستم

به قلم مصباح بورنجانی یکی از اعمال دینی زردتشیان، کشتار مجموعه ای از حیوانات است …

یک نظر

  1. جمیع حاکمان و بزرگان اسلام حتی به اندازه یک پادشاه ایرانی نمیشوند
    و این پادشاه کوروش هخامنشی ست.
    او فقط بنیانگذار امپراتوری ایران نبود بلکه بنیانگذار دنیای مدنیتی بود
    که ترکیبی از از اقوام مختلف بود که همگی با حفظ آداب و رسوم و آیین خود،
    آزادانه در کنار هم میزیستند .
    فریدریش هگل فیلسوف بزرگ آلمانی ؛ کتاب عقل در تاریخ صفحه ۳۱۵
    ــــــــــــــــ
    تفسیرالمیزان ؛ علامه طباطبایی جلد ۱۶ ص ۱۸۶
    رسول الله بعد از اعدام جنگجویان بنى قریظه ، زنان و کودکان و اموال ایشان را بین مسلمانان تقسیم کرد،
    و عده اى از اسراى ایشان را به اتفاق سعد بن زید انصارى به نجد فرستاد تا به فروش برساند،
    و با پول آن اسب و سلاح خریدارى کند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

*

code