کشتار و شکنجه های دهشتناک زرتشتیان ساسانی علیه مسیحیان

به قلم مرتضی رمضان پور

در دوره ساسانیان که آیین زرتشتی و موبدان در اوج قدرت خود بوده اند شکنجه های مرگ آور، بخشی از عملکرد آنان در برخورد با پیروان سایر ادیان بود. و موبدان زرتشتی به پشتوانه این حکومت دست به جنایات زیادی زده و گروه های بسیاری را قتل و عام کردند، یکی از این موبدان، کرتیر موبد بانفوذ عهد ساسانی است که مخالفین کیش زرتشت را قتل عام میکرد و زرتشتیانی که خوانش او را از مزدیسنا قبول نداشتند شکنجه و کشتار می نمود.

یکی از گروه های که به شدت توسط موبدان و حکومت ساسانی مورد کشتار و سرکوب و شکنجه های دهشتناک قرار گرفت، مسیحیان بوده اند.

پروفسور آرتور کریستین سن، تاریخدان و ایران شناس بزرگ دانمارکی در مورد این شکنجه های دهشتناک می‌نویسد:

عیسویان(مسیحیان) را گاهی در سیاه چال می انداختند و عده ای موش را با آنها همراه میکردند و دست و پای محبوسین را میبستند، بقسمی که این جانوران حریص را نتوانند دفع کنند و آن جانوران گرسنه محکومین را پس از آزار و رنج متمادی پاره پاره میکردند…

منبع: ایران در زمان ساسانیان، ترجمه رشید یاسمی، انتشارات صدای معاصر، چاپ پنجم، ص۲۲۱

ایشان همچنین می نویسد:

در اعمال شهدای عیسوی انواع و اقسام زجرها و شکنجه های دهشتناکی، که محاکم می توانستند از آن استفاده کنند، مذکور است. برای ترسانیدن متهمان آلات و ادوات مختلف شکنجه را در برابر چشم آنها می گستردند. زندانیان را گاهی با انگشت می آویختند و گاهی واژگون و گاهی با یک پا سرنگون بردار میکردند و با تازیانه هایی بافته از پی گاو میزدند. در زخمها سرکه و نمک و انقوزه میریختند. اندام آن بینوایان را یک یک قطع میکردند و پوست سرشان را میکندند. گاهی پوست چهره را از پیشانی تا چانه بر می داشتند و گاهی پوست دست و پشت آنها را می بریدند و سرب گداخته در گوش و چشم می ریختند و زبان را میکندند.

گردن یکی از شهدای عیسوی را سوراخ کردند و زبان او را از آن سوراخ بیرون کشیدند، جوال دوز در چشم و تمام بدن فرو می کردند و دائم سرکه و خردل در دهان و چشم و سوراخ های بینی آنها می ریختند تا مرگ فرارسد. یکی از ادوات کثیر الاستعمال شانه آهنین بود، که گوشت تن محکوم را با آن میکندند. برای افزایش درد و شکنجه بر استخوانهایی که نمایان شده بود، نفت می ریختند و آتش می زدند. شکنجه چرخ و اعدام بر روی خرمن هیزم که بر آن نفت ریخته و مهیای آتش گرفتن بود، در ردیف شکنجه های ایران مذکور است…

دهشتناک ترین شکنجه ها شکنجه معروف به «نُه مرگ» بود، که تفصیل آن از این قرار است:
جلاد به ترتیب انگشتان دست و انگشتان پا و بعد دست را تا مچ و پا را تا کعب و سپس دست را تا آرنج و پا را تا زانو و آنگاه گوش و بینی و عاقبت سر را قطع می کرد. اجساد اعدام شدگان را نزد حیوانات وحشی می افکندند. گاهی محبوسان عیسوی را به وعده آزادی یا استرداد اموال ضبط شده وادار به اعدام همکیشان خود می کردند. مجازاتهای دیگری نیز وجود داشت از قبیل توقیف اموال شخصی مقصر و اعمال شاقه، که عبارت بود از راهسازی و سنگ شکنی و درخت بری و قطع چوب برای آتش مقدس و غیره.

منبع: همان، ص۲۲۲و۲۲۳