ازدواج با محارم در کتاب دینکرد

به قلم بازدیدکننده
دینکرد از کتاب های معروف زرتشتی در قرن های نهم و دهم میلادی است. یک فصل کامل از کتاب سوم دینکرد، دفتر اول (از ص ۱۴۱ تا ص ۱۵۰) به ازدواج با محارم اختصاص دارد. بخشی از عبارت آن را می آوریم:
«از بهر اینکه آن پیونددهی >نرها و ماده ها< به گونه ای گسترده به درست تر کردن >نژادها< بیانجامد، مردمانی را که از یک نژادند وا می دارد با خویشان همخون پیوند >زناشویی< بندند و خویشان همخون با خویشان طبقه ی اول و هرچه نزدیک تر، پیوند بندند.
من (= من هیربد) بویژه سه گونه همپیوندی >از گونه ی خویدوده< را در نظر گرفته ام که اینانند:
۱.    همپیوندی پدر با دختر؛
۲.    همپیوندی پسر با مادر؛
۳.    و همپیوندی برادر با خواهر.
… خویدودهی «برادر ـ خواهر» نسبت به آنچه که از ایشان زاییده می شود چهار لایه پیوند دوستی >تو ـ در ـ تو< در بر دارد:
۱.    یکی اینکه >برای خواهر، فرزندی که از این همپیوندی زاییده می شود< فرزند برادرش است و برادر>زاده<اش می باشد؛
۲.    یکی اینکه آن، فرزند برادر است و وی، خواهر هر دوان؛
۳.    یکی اینکه، >برای برادر نیز< فرزند خواهر است؛
۴.    و یکی اینکه آن فرزند، برادر و >خواهر زاده ی برادر است<.»

شناسنامه کتاب:
کتاب سوم دین کرد، به اهتمام فریدون فضیلت، تهران، انتشارات فرهنگ دهخدا، ۱۳۸۱ش

یادآوری
همانگونه که ملاحظه می شود سخن از فرزنددار شدن و حفظ نژاد، در اثر همپیوندی محارم است. پس نمی توان گفت: مراد از همپیوندی، یاری رساندن به محرم و دیگر توجیهات است.