به قلم گ. آ. کاشلنکو (استاد تاریخ و ایران شناسی)
فرستنده: فرشید شرفی
مساله ی نظام بردگی به مفهوم حقوقی و اجتماعی آن همراه با اَشکال دیگر محدودیت های اجتماعی عملا در بیشتر استان های تابعه ی شاهنشاهی از پیش وجود داشت. به دنبال استیلای اسکندر بر این استان ها پیشرفت قابل ملاحظه ای در روابط اجتماعی مردم این مناطق پدید نیامد.
منبع:
تاریخ ایران از زمان باستان تا امروز، جمعی از مورخان و ایران شناسان، ترجمه: کیخسرو کشاورزی، ص ۱۲۲.
تاریخ ایران از زمان باستان تا امروز، ص ۱۲۲
آذر ۱۳۹۷
گفته داندامایف : [۲]
“اساس کشاورزی کار کشاورزان و مستاجران آزاد و در صنایع دستی کار صنعتگران آزاد بود که شغل آنها معمولاً در خانواده به ارث می رسید. به همین ترتیب در این کشورهای امپراتوری برده داری تغییرات مهمی را تجربه کرده بود از زمان ظهور دولت فارس. برده داری بدهی دیگر مرسوم نبود. شیوه تعهد دادن شخص در مقابل بدهی ، و نه خود فروشی ، در دوره پارسی کاملاً از بین رفته بود. در مورد عدم پرداخت بدهی توسط منصوب شده ضرب الاجل ، طلبکار می تواند فرزندان بدهکار را به بردگان تبدیل کند. یک طلبکار می تواند یک بدهکار ورشکسته را دستگیر و او را به زندان بدهکار محدود کند. با این حال ، طلبکار نمی تواند یک بدهکار را به یک برده به شخص ثالث بفروشد. معمولاً بدهکار بدهی خود را پرداخت می کند وام با کار رایگان برای طلبکار ،از این طریق آزادی خود را حفظ می کند. ”
Link:https://en.m.wikipedia.org/wiki/Slavery_in_Iran