چاره اندیشی زرتشتیان برای کمبود یا نداشتن کتاب معتبر

به قلم مدیر سایت
آداب و رسومی را می توان «دینی» خواند که پیامبرِ آن دین آورده باشد. هر عملی که قرآن و حدیث تأیید کرده باشد، می توان به دین اسلام نسبت داد و کارهای دیگر هرچه هم خوب باشند، اسلامی نیستند. مثلاً برگزاری مراسم در هفتمین روز یا یکمین سالگرد در گذشت اموات یا گذاشتن سفره ی مخصوص عقد ازدواج، ربطی به اسلام ندارد و لذا علما در رساله های عملیه ی خود از آنها سخن نمی گویند و روحانیون عهده دار دفاع از این امور نیستند.
در مورد دین زرتشتی نیز هر عملی را که زرتشت دستور داده یا اینکه گفته ی کسی را تأیید کرده باشد، آن عمل به دین زرتشت ارتباط دارد. امروزه زرتشتی ها تنها کتاب ۲۳ صفحه ای گات ها را از زرتشت می دانند و مطلب چندانی در مورد اعمال دینی در آن یافت نمی شود.
زرتشتی ها این کمبود را با راه هایی جبران کرده اند؛ از جمله:

یک) پناه بردن به بدعت
وارد کردن هرچه جزء دین نیست در دین، بدعت است. این کار یعنی زدن تیشه به ریشه ی دین.  لذا هم اسلام آن را حرام شمرده است و هم زرتشتی ها در گذشته برای بدعت گذار حکم اعدام داشتند. (ر. ک: وندیداد، ۴ جلدی، ترجمه هاشم رضی، ج ۱، ص ۴۷۴، قسمت شرح)
زرتشتیان آداب و رسومی مانند پاره ای مراسم اموات، مراسم ازدواج، برخی جشن ها و… دارند که هیچ ردی در گات ها و حتی اوستای تحریف شده، ندارند اما انجمن موبدان تهران ـ به عنوان بالاترین مقام زرتشتی در ایران ـ آنها را جزئی از «مراسم دینی» می شمرد. به عنوان نمونه کتاب «یَزِشْن»، تألیف موبدیار مهربان آفرین، آداب و رسوم میان زرتشتی ها را توضیح داده که عمده ی آنها در اوستا نیست. مثلا هنگام اجرای مراسم ازدواج، چراغ، نقل، کیک، آینه، گلاب، تخم مرغ، نخ و سوزن، قیچی، انار، قند و… گذاشته شود. همچنین در سفره های دیگر جشن ها و عزاها چه چیزهایی گذاشته شود.
نویسنده در مقدمه نوشته است که این کتاب به سفارش رئیس انجمن موبدان تهران برای هماهنگی و همسانی اجرای مراسم و آیین های «دینی» زرتشتیان به نگارش در آمده است (ر. ک: یزشن، مهربان آفرین، تهران، فروهر، چاپ اول، ۱۳۹۳ش، ص ۷) و انجمن موبدان تهران محتوای کتاب را تأیید کرده است.

دو) پذیرش اینکه هرکس هرچه را درست بداند همان راه درست است!
وقتی که موبدان نتوانند کارهای شایسته ی دینی و آداب دینی معتبر در اختیار پیروانشان قرار دهند، به این پناه می برند که: به نظر هرکس هرچه خوب آمد، همان راه درست است. موبد پدرام سروش پور ـ سردبیر مجله ی فروهر ـ می نویسد:
«بر پایه اساسنامه انجمن موبدان تهران، که چندین سال پیش به عنوان تنها نهاد دینی زرتشتیان ایران تأسیس شده … در سال ۱۳۸۶ طی یک نامه به تمام نهادها و انجمن های زرتشتی به روشنی بیان کرد که آنچه به عنوان “وجر” از سوی انجمن موبدان تهران اعلام می شود حکم دینی محسوب نشده و همانگونه که از ترجمه واژه “وجر” بر می آید تنها نظر یا گفته انجمن موبدان است و هر زرتشتی با تکیه بر اندیشه خود، راه درست را انتخاب می کند.» (مجله ی فروهر، شماره ۴۷۰، مرداد و شهریور ۱۳۹۴، سرمقاله)
گویا اینان توجه ندارند که بسیاری از جنایت کارانی چون داعش، کار خود را نیک و پسندیده می شمارند. آیا می توان گفت که آنان در راه درست گام بر می دارند؟ کم نیستند دزدها، قاچاقچیان، کلاه برداران و … که از نظر خودشان، کاری درست را پیش گرفته اند.
دکتر اردشیر خورشیدیان ـ رئیس انجمن موبدان تهران و بالاترین مقام زرتشتی در ایران ـ نیز می نویسد:
«هر عملی که آدم بتواند با شجاعت انجام داده و به راستی انجام آن را به اطلاع مردم برساند نیک است. هرچه این کار بزرگ تر و افتخارآمیزتر باشد نیک تر است و هر عملی که مجبور است انجام آن را انکار کند یا بدروغ طور دیگری بیان نماید، بد است.» («جهان بینی اشو زرتشت» صفحه ۸۵)
جنایتکارانی چون صدام و هیتلر، ابایی نداشتند که جنایات خود را به اطلاع مردم برسانند و به آنها افتخار هم می کردند.